Manual therapy

Το manual therapy είναι μια εξειδίκευση στη φυσικοθεραπεία η οποία αφορά την αντιμετώπιση των μυοσκελετικών προβλημάτων στην οποία ο φυσικοθεραπευτής χρησιμοποιεί τα χέρια του, τόσο στην εξέταση, όσο και στη θεραπεία. Η επιλογή της θεραπείας έχει σαν στόχο την αποκατάσταση της δυσλειτουργίας του ασθενή στοχεύοντας στο αίτιο που την προκαλεί, και όχι στην ανακούφιση του συμπτώματος.

Αυτό που κάνει το manual therapy μοναδικό είναι ότι δίνει την ικανότητα στον εξειδικευμένο Φυσικοθεραπευτή να συνδυάζει τις τελευταίες επιστημονικές εξελίξεις από την έρευνα σε συνδυασμό με το σωστό κλινικό συλλογισμό. Με τον τρόπο αυτό η θεραπεία στοχεύει στο αίτιο του προβλήματος και όχι στο σύμπτωμα. Κατά συνέπεια, η Φυσικοθεραπεία παύει να είναι παθητική μόνο με τα μηχανήματα ηλεκτροθεραπείας και γίνεται ενεργητική, στην οποία ο ασθενής ξεκινά από τις πρώτες κιόλας επισκέψεις να συμμετέχει στο πρόγραμμα ενεργητικής αποκατάστασης με ασκήσεις. Η χρήση των μηχανημάτων ηλεκτροθεραπείας περιορίζεται στο ελάχιστο και μόνο για την ανακούφιση από τον πόνο.

Στο Manual Therapy χρησιμοποιούνται τεχνικές με τα χέρια που εξετάζουν και αξιολογούν- αποκαθιστούν όπου είναι απαραίτητο:

• Την κίνηση των αρθρώσεων της σπονδυλικής στήλης με λεπτομέρεια μία προς μία.
• Την κίνηση των αρθρώσεων των χεριών και των ποδιών.
• Τη συμπεριφορά του νευρικού ιστού στις διάφορες παθολογίες, όπως φλεγμονές νεύρων (ισχιαλγία) ή δυσλειτουργίες στην κίνηση του νευρικού ιστού.
• Την πραγματική πηγή πρόκλησης ενός επώδυνου συμπτώματος μέσα από τεστ διαφορικής διάγνωσης. Για παράδειγμα, ένας πόνος στο χέρι μπορεί να προέρχεται από τον ώμο, ή από τον αυχένα. Υπάρχουν κλινικά τεστ που δίνουν τη δυνατότητα στο Φυσικοθεραπευτή να βρει το πραγματικό αίτιο του πόνου και να στοχεύσει εκεί τη θεραπεία του.
• Τη δύναμη, την αντοχή και την ελαστικότητα των μυών.
• Τις πιθανές μυϊκές ανισσοροπίες και την επίδρασή τους στις διάφορες παθολογικές καταστάσεις.
• Την ικανότητα των μυών του σώματος να παρέχουν δυναμική σταθερότητα σε αυτό κατά την εκτέλεση των διαφόρων κινήσεων, τόσο στις συνήθεις δραστηριότητες της καθημερινής ζωής, όσο και σε αθλήματα.

Τα πλεονεκτήματα είναι ότι μπορούμε να παρέμβουμε και στο οξύ στάδιο, η θεραπεία στοχεύει στο αίτιο, ο χρόνος θεραπείας γίνεται πολύ πιο σύντομος, η αποκατάσταση ουσιαστική και πλήρης, αποφεύγονται οι υποτροπές και ο ασθενής παύει πολύ γρήγορα να νιώθει άρρωστος μιας και ασκείται υπό έλεγχο και σε ασφαλείς συνθήκες. Έτσι αποφεύγεται το ρίσκο ανάπτυξης χρόνιου πόνου και ανικανότητας όχι μόνο σε νέα αλλά και σε ηλικιωμένα άτομα στον πληθυσμό που μπορεί να υποφέρουν και από σοβαρές εκφυλιστικές παθήσεις, βελτιώνοντας σε πολύ μεγάλο βαθμό την ποιότητα της ζωής τους.